گویند در یکی از نشست‌های دبیرکل سازمان ملل متحد، خبرنگاری از او پرسید که چه دستاوردهایی داشته است؟ آن دبیرِ روشن ضمیر و عاشقِ کار، گوش مبارک را خارید، دماغ را کشید و پتلون را تا زیر بغل بالا برد و سپس با ابهت همیشگی گفت: حیف من که برای دنیا خدمت می‌کنم. یعنی شما قدرنشناسان نمی‌دانید که من چه‌کار می‌کنم؟ یعنی نمی‌دانید که شب تا صبح و صبح تا شب خون دل می‌خورم تا شما را نجات دهم؟
خبرنگار گفت: نه جناب دبیرکل! می‌شود جزئیات کار تانرا با مردم دنیا شریک کنید؟
گویند که دبیرکل در پاسخ به آن پرسش، توسن سخن را بدین‌گونه به‌جولان درآورد: سازمان متحد یک تیم متخصص و متعهد را با معاش (حقوق) خیلی اندک چند میلیارد دالری تشکیل داد تا روی بیانیه‌ها کار کند. هر جای دنیا که جنگ شود، این تیم به‌صورت فوری و پس از چند روز، اعلامیه صادر می‌کند و می‌گوید: لطفاً خویشتن‌داری کنید!
یادم می‌آید زمانی که اوایل جنگ فلسطین و اسرائیل بود، ما به‌صورت فوری و پس از یکسال اعلامیه‌ای صادر کردیم و گفتیم: خویشتن‌داری کنید! دیدید که حرف ما خریدار داشت و اسرائیل خویشتن‌دارانه هیچ‌پیشروی نکرد.
زمانیکه در افغانستان یا هر جای دنیا یک انفجار یا انتحار می‌شد ما قاطعانه اعلام می‌کردیم: این حملات را محکوم می‌کنیم. همین محکومیت خودش سنگینی زیادی داشت.
وقتی جنگ اوکراین و روسیه شد، ما با شدیدترین الفاظ و در یک اقدام بی‌سابقه، آنرا محکوم کردیم. دیدید که چقدر تاثیرگذار بود. وقتی در لبنان جنگ شد، باز هم ما در یک اقدام واقعا فوری و مهم به صراحت آنرا محکوم کردیم. وقتی بین ایران و اسرائیل درگیری شد، تیم شجاع ما اعلامیه نوشت و اعلام کرد: خویشتن‌داری کنید!
هم‌اینک که جنگ بین افغانستان و پاکستان جریان دارد، ما پیش‌قدم شده و اعلام می‌کنیم: او افغان‌ها و او پاکستانی‌ها! لطفا خویشتن‌داری کنید!
خبرنگار دیگری به‌سخن آمد و گفت: الحق که خیلی کار می‌کنید و امیدوارم که زیرفشار این‌همه کار، کمر خم نکنید. راستی در مورد افغانستان تابحال هزاران نشست برگزار کرده‌اید، نتیجه این نشست‌ها چه بوده؟
دبیرکل بادی به‌غبغب انداخت و پاسخ داد: او بچه! یک رقم کنایه‌آمیز گپ میزنی، خیلی مشکوک استی. خب خیر باشه! در مورد سوالت باید بگویم که ما از نشست‌ها در مورد افغانستان خیلی نتیجه گرفتیم. مثلا وقتی چند نشست در مورد این کشور برگزار کردیم، دیدید که نظام سقوط کرد و این از تلاش‌های ما بود. بعد از آن هم هر نشستی که برگزار کردیم، نتیجه‌بخش بوده و ما در کنار اینکه پول زیادی را در هر نشست مصرف می‌کردیم و چای و چاکلیت می‌خریدیم، اعلامیه پایانی صادر می‌نمودیم و با قاطعیت اعلام می‌کردیم: افغانستان خوب جای است.
خبرنگار سومی پرسش دیگری را مطرح کرد و گفت: چرا جلو نتانیاهو را نمی‌گیرید؟
آن دبیر روشن‌ضمیر گیلاس آب را سرکشید و سپس با پیشانی چملک‌شده گفت: مگر نتانیاهو چه کرده ها؟ او بسیار آدم خوب است و از همه مهم‌تر رفیقِ شفیق عزیزِ دل ما دونالد ترامپ است. خودتان می‌دانید دگه! به‌هر حال ما در قبال مسئله فلسطین همیشه موضع روشنی داشته‌ایم و گفته‌ایم که دوطرف باید خویشتن‌داری کنند.
خبرنگار چهارمی پرسید: منظور ما اقدامات عملی شما در خصوص وقایع جهانی است؟
این پرسش، خشم جناب را برانگیخت و با صدای بلند گفت: مگر شما بیانیه‌ای عملی ما را ندیده‌اید که از اقدامات عملی سخن می‌زنید؟ همین بیانیه‌های عملی، از اقدامات عملی، بیشتر اهمیت دارد. دیگر سوال نکنید! وقت گران‌بهای مرا نگیرید تا من بتوانم به‌کارهایم برسم. امید دارم که شما و مردم دنیا فهمیده باشید که ما چقدر زحمت می‌کشیم تا از بروز جنگ جلوگیری کرده و دنیا را نجات دهیم. اگر سوالی دارید، خوب است که دارید، به من ربطی ندارد و اگر خیلی اصرار دارید، به تیم متخصص خود می‌گویم که شما را نیز محکوم کند.
گود بای
احمدی
