تیتر عجیبی است نه؟ شاید بگویید با این همه مشکلات از جمله جنگ و آوارگی و فقر و ناداری، چگونه مردم ما شادترین مردم جهان شوند. درست است که چهل و اندی سال میشود که افغانستان روز خوش به خود ندیده اما با یک خبر مسرت بخش، مردم ما حداقل برای امروز تمام دردها و مشکلات خود را فراموش کردند و صعود تیم ملی فوتسال كشورمان را جشن گرفتند.
پس از پیروزی مقابل تیم خوب قرقیزستان که جاپان قدرتمند را شکست داده بود، کاپتان تیم ملی با بغض گفت که این صعود را به مردمی تقدیم میکنم که از بدو تولد یک روز خوش ندیدند.
اگر هرکس دیگری هم جای کاپتان بود همین را میگفت. مگر میشود افغانستانی باشی و این لحظه تاریخی برای مردم را درک نکنی؟
افتخار آفرینی و تلاش در هر عرصه‌ای برای خوشحالی همین مردم است. مردمی که سالهاست از خودی و غیر خودی ضربه خورده و تنها امیدشان به ساق‌های جوانان ورزشکارشان بود.
یادمان نمیرود که با شکست در مقابل تاجیکستان، ناامیدی و اینکه هیچ زمانی قرار نیست از این شکست‌ها پایان یابد، همه وجودمان را فرا گرفت اما خدا هم ما را دوست داشت و با پیروزی ازبکستان شانس و جانی دوباره گرفتیم.
در طول این مسابقات مادرانی را میدیدم که برای این بازیکنان به مثل فرزندانشان ذکر و دعا می‌خواندند. یا مهاجرانی که سالها نظاره گر شادی دیگران بودند اما امروز خودشان بیرق به دست به کوچه و خیابان آمدند.
ما پیروزی‌های دیگری هم در عرصه ملی داشتیم مثل قهرمانی‌های تیم ملی کرکت اما دروغ چرا، آن پیروزی‌ها هیچگاه به دل مردم ننشست. چرا که عموم مردم معتقدند تیم کرکت یک تیم قومی و قبیله‌ای است که از قومی خاص تشکیل شده و تاکنون پیروزی‌هایش مردم دیگر اقوام را به خیابان نکشانده است.
صعود تیم ملی فوتسال؛ چالش بزرگتر در راه است
شیر بچه‌های تیم ملی چند ماه دیگر در ازبکستان باید مقابل بهترین تیم‌های دنیا قرار بگیرند و این جوانان تا امروز بدون هیچ حمایت حکومتی توانستند افتخار آفرینی کنند. امید است ازین پس حکومت هم به فوتسال اهمیت دهد و هم به سایر ورزش‌هایی که پتانسیل خودنمایی را در آنها داریم.
در آخر باید بگوییم که از فردا تیتر خبرگزاری‌ها دوباره این خواهد بود که افغانستان بار دیگر به عنوان غمگین‌ترین کشور جهان شناخته شد، اما فدای سرتان ما که عادت کرده‌ایم. امروز را خوش باش که عید ماست هموطن!
هادی محمدی
