سرانجام دو سال و دو روز پس از طوفان الاقصی، حماس با آتش‌بس در غزه موافقت کرد. این آتش‌بس غزه، نشان‌دهنده شکست کامل اهداف رژیم صهیونیستی است. از ۷ اکتوبر ۲۰۲۳، نتانیاهو سه هدف اصلی اعلام کرد: تخلیه کامل غزه، نابودی حماس و آزادی همه گروگان‌ها.
حالا، با بیش از ۶۷ هزار شهید فلسطینی و ویرانی کامل غزه، هیچ‌کدام از اهداف اعلام شده، محقق نشد و اسرائیل با این فاجعه‌ی که خلق کرد، منفور جهانیان گشت. حماس که قرار بود از میان برداشته شود، زنده است و اوست که تعیین می کند که در مقابل 20 نفر اسرائیلی باید 1950 نفر فلسطینی آزاد گردد.
این آتش‌بس، فرصتی برای بازاندیشی مقاومت بی نظیر غزه، محاکمه جنایتکاران و همبستگی جهانی است؛ جایی که عقب‌نشینی نتانیاهو، نه پیروزی، بلکه نشانه فروپاشی ایدئولوژیک رژیم است. اکنون پرسش اساسی اینست که: چگونه این آتش‌بس، نه تنها پایان موقت جنگ، بلکه آغاز محاکمه جنایتکاران، جشن پیروزی مقاومت و تضمین همبستگی جهانی برای آزادی فلسطین است؟
ریشه‌های مقاومت؛ ایستادگی غزه و موج همبستگی جهانی
غزه، این سرزمین کوچک اما پرصلابت، دو سالی را در میان بمباران‌ها و محاصره‌ها گذراند، جایی که هر روزش چون نبردی حماسی بود. از ۷ اکتوبر ۲۰۲۳، که حملات طوفان الاقصی طغیان نمود و آغازگردید، تا 9 اکتوبر ۲۰۲۵ که آتش‌بس بر قرار شد، مردم غزه نه تنها با سلاح، بلکه با ایمان به آینده‌ای عادلانه ایستادند.
تصاویر ماهواره‌ای از ویرانه‌های خان یونس و غزه، که بیش از 85 درصد زیرساخت‌ها را نابود کرده، گواهی بر عمق فاجعه است. اما در دل این ویرانی، داستان مقاومت بی‌نظیر شکل گرفت: مادرانی که فرزندانشان را در آغوش آوارها پنهان می‌کردند، جوانانی که با دست خالی دیوارهای سمنتی را به چالش می‌کشیدند، و پیرانی که خاطرات نسل‌کشی‌های پیشین را چون مشعلی فروزان به نسل بعد می‌سپردند.
این ایستادگی، تنها به مرزهای غزه محدود نماند؛ موج آن به خیابان‌های لندن، نیویارک و دهلی و اسلام‌آباد رسید. تظاهرات میلیونی در سرتاسرجهان، که میلیون‌ها نفر را در حمایت از فلسطین به پا خاست، فشار جهانی بر قدرت‌ها را دوچندان کرد. سازمان ملل، در قطعنامه‌های متعدد، بر لزوم توقف «مجازات جمعی» تأکید کرد، و این صدای جهانی، همچون بادی تازه، آتش‌بس را ممکن ساخت.
بدون این همبستگی، توافق به آسانی به سرانجام نمی‌رسید. این موج، نشان داد که صلح، دستاورد یک ملت تنها نیست، بلکه میوه‌ای است از باغ همدلی بشری، جایی که هر اعتراض و هر صدای مدافع عدالت، دانه‌ای برای این برداشت، کاشت. در این میان، نقش افکار عمومی برجسته است؛ جایی که رسانه‌های اجتماعی، تصاویر کودکان غزه را به میلیون‌ها صفحه بردند و سیاستمداران را وادار به بازنگری کردند.
تحلیل‌گران تأکید دارند که «صدای جهان علیه صهیونیسم، دیوارهای قدرت را لرزاند»، و این لرزش، غزه را از انزوا نجات داد. پیروزی آتش‌بس، جشن این همبستگی است: جایی که مقاومت محلی، با اراده جهانی، قدرتی خلق کرد که حتی ابرقدرت‌ها را به زانو درآورد. این ریشه‌ها، نه تنها گذشته را تبیین می‌کنند، بلکه بذر آینده را می‌کارند.
آتش‌بس غزه؛ پیروزی‌های پنهان؛ عقب‌نشینی قدرت‌ها و شایستگی‌های نادیده
آتش‌بس غزه، بیش از یک توافق کاغذی، نمادی از عقب‌نشینی اجباری قدرت‌های پشتیبان خشونت است. ایالات متحده، که سال‌ها حامی بی‌قیدوشرط عملیات نظامی بود، مجبور به پذیرش شرایطی شد که آزادی کامل گروگان‌ها و ورود کمک‌های بشردوستانه را تضمین می‌کرد. در طرح آتش بس، که شامل عقب‌نشینی تدریجی نیروهای اسرائیلی از ۵۳ درصد غزه می‌شود، نشان‌دهنده فشار افکار عمومی جهانی است؛ جایی که تحریم‌های پیشنهادی اروپا و اعتراضات دانشگاهی آمریکا، واشنگتن را به تغییر موضع واداشت.
ترامپ، در مصاحبه‌ای با فاکس نیوز، به صراحت گفت: «نتانیاهو می‌فهمد که نمی‌تواند با جهان بجنگد»، جمله‌ای که نشان دهنده‌ی صریح اعتراف قاتلان و جباران به شکست است. این پیروزی، دستاورد مقاومت مردم غزه و حامیان جهانی‌شان است؛ مردمی که با دست خالی، اما با قلبی پر از امید، جهان را به سوی عدالت کشاندند.
شایستگی اینان برای جایزه صلح نوبل، نه یک آرزوی دور، بلکه حقی آشکار است: جایی که ایستادگی غزه، همچون جنبش‌های ضدآپارتاید آفریقای جنوبی، الگویی برای نسل‌ها شد. کمیته نوبل، که در گذشته به مدافعان حقوق بشر چون نلسون ماندلا جایزه داد، اکنون باید به سوی این قهرمانان ناشناخته بنگرد. مادران غزه که فرزندانشان را در میان بمب‌ها بزرگ کردند، و فعالانی که شب‌ها را در تظاهرات گذراندند.
این پیروزی، در برابر حامیان جنایت، همچون آینه‌ای است که ضعف‌شان را بازتاب می‌دهد؛ ضعفی که با تضمین‌های تهی، نمی‌تواند دوام آورد. علاوه بر این، نقش ترامپ در این عقب‌نشینی، دوگانه است: از یک سو، سفر قریب‌الوقوع او به اسرائیل، برای جلوگیری از سقوط احتمالی دولت نتانیاهو توصیف می‌شود، اما از سوی دیگر، تعهداتش زیر سؤال است.
چالش‌های پیش رو؛ مقصرها، انتقادات داخلی و عدالت جهانی
در میان شادی‌های آتش‌بس غزه، سایه مقصرها همچنان سنگینی می‌کند. رژیم صهیونیستی، به ویژه تحت رهبری نتانیاهو، در عدم اجرای تعهدات پیشین، همچون محاصره کمک‌ها از اکتوبر ۲۰۲۳ تا اکتوبر ۲۰۲۵، نقش کلیدی داشت. این تأخیرها، که منجر به محرومیت عمدی از غذا و دوا شد، نه تنها نقض قوانین بین‌المللی، بلکه نشانه‌ای از شخصیتی است که صلح را به تعویق می‌اندازد تا قدرت را حفظ کند.
نتانیاهو و کابینه‌اش، که تنها با تداوم درگیری‌ها زنده مانده‌اند، اکنون با توافق روبرو استند که کنترل ۵۳ درصد غزه را حفظ می‌کند، اما تعهد به عقب‌نشینی کامل را زیر سؤال می‌برد.داخل اسرائیل، موج انتقادات به اوج رسیده است. رهبران نظامی و موساد، در جلسات امنیتی، با اصرار نتانیاهو بر «توافق جامع» مخالفت کردند و خواستار رویکرد مرحله‌ای شدند.
اعتراضات در تل‌آویو، جایی که هزاران نفر نتانیاهو را به «جنگ ابدی» متهم می‌کنند، نشان‌دهنده شکاف عمیق است. این انتقادات، که از مارچ ۲۰۲۵ شدت گرفت، می‌تواند به فروپاشی دولت منجر شود؛ دولتی که بدون جنگ، پایه‌هایش می‌لرزد. سفر ترامپ به اسرائیل، که با استقبال رسمی اما بوی اعتراض همراه است، تلاشی برای نجات این رژیم است، اما صدای مخالفان داخلی، همچون زنگ خطری، بر پیامدهای توافق زنگ می‌زند.
عدالت جهانی، در این میان، با حکم محکمه‌ی لاهه در نومبر ۲۰۲۴، که حکم بازداشت نتانیاهو و گالانت را برای جرایم جنگی صادر کرد، گام برمی‌دارد. ادامه محاکمه سران رژیم، ضروری است؛ محاکمه‌ای که نه تنها قربانیان غزه را جبران کند، بلکه جلوی تکرار را بگیرد. این حکم، که ۱۲۵ کشور عضو را ملزم به اجرا می‌کند، نمادی از پیروزی قانون بر قدرت است.
افق‌های صلح؛ تضمین پیروزی با همبستگی و مقاومت
آتش‌بس غزه، همچون طلوعی بر افق، وعده‌ای از صلح پایدار می‌دهد، اما تضمین آن، در دستان همبستگی جهانی و استمرار مقاومت منطقه‌ای است. توافق آتش‌بس، با آزادی ۲۰ گروگان زنده و 1950 زندانی فلسطینی، گام نخست است، اما بدون نظارت بین‌المللی، ممکن است به تکرار ختم شود.
بازسازی غزه، که سازمان ملل را مسئول کمک‌ها می‌کند، نیازمند سرمایه‌گذاری جهانی است؛ جایی که تصاویر ماهواره‌ای ویرانی‌ها، جهان را به عمل وامی‌دارد.همبستگی، کلید پیروزی است: از تظاهرات جهانی تا حمایت کشورهای عربی در مذاکرات شرم‌الشیخ. بدون این پیوند، آتش‌بس به توقفی موقت بدل می‌شود.
مقاومت منطقه‌ای، از یمن تا لبنان، همچون دیواری استوار، صلح را تضمین می‌کند؛ مقاومتی که نه تهاجمی، بلکه دفاعی است و جهان را به سوی عدالت می‌خواند. آینده، در این هم‌آوایی نهفته: جایی که مردم غزه، با جهان، نه تنها ویرانه‌ها را بازسازی کنند، بلکه دل‌ها را نیز. در نهایت،آتش‌بس غزه، الگویی برای پیروزی عدالت است، مشروط بر استمرار همبستگی. این طلوع، دعوتی است به جهان برای ایستادن در کنار مظلومان، تا صلح، نه توهم، بلکه واقعیت شود.
بسم الله ختک
