آزادی با عطر تریاک
عجب روز و روزگاری بود، اما حیف که قدر آن ایام را ندانستیم و بدین‌سان به منجلاب مشکلات گیر افتادیم. قدر روزهایی را که همه چیز داشتیم و در همه موضوعات رتبه اول را در سطح جهانی کسب کرده بودیم.
می‌گفتند: کدام کشور است که امنیت کامل در آن برقرار است و سران حکومتی آن پروفیسور و امنیت‌پوه هستند؟ جواب: افغانستان
می‌گفتند: کدام کشور است که هیچ فساد اداری در آن وجود ندارد و پاک ترین سیاسیون را دارد؟ جواب: افغانستان
می‌گفتند: کدام کشور است که رتبه اول را در کشت و تولید تریاک در جهان دارد؟ جواب: باز هم افغانستان
آیا اینها افتخار نبودند؟ مگر غیر از این بود که دشمنان توطئه می‌کردند و موارد یادشده را برعکس جلوه می‌دادند و ما مردم ناشکر، آن عزیزانِ خدمتگذار را از دست دادیم.
رئیس جمهوری داشتیم که وزیر دفاع خود را برای دفاع از وطن به بالاحصار می‌برد، ولی خودش برای خدمات بزرگتر به وطن، 169 میلیون دالر را به امارات برد و سرمایه‌گذاری کرد.
معاونِ رئیس جمهوری داشتیم که هم امنیت‌پوه بود و هم امنیت‌چوش. جلسه شش و نیم داشت، جست‌وخیزهای پایین و بالایی داشت، خلاصه هر چه داشت، ولی قدرش را ندانستیم و امروز در حال مقاومت از هزاران فرسنگ راه است.
همین‌طور رهبری داشتیم، استوار مثل کوه سیف‌الدین، مارشالی داشتیم که فاتح جنگ‌های جهانی بود، جنرالی داشتیم که در خواب هم از وطن دفاع می‌کرد، نماینده مجلسی داشتیم که زن و مرد را مسلح می‌کرد و خیلی شخصیت‌ها که حیف شدند واقعا.
گذشته از اینها، وقتی امریکا با لباس ناجی بشر و بوجی پر از وعده‌های رنگین به افغانستان آمد، باز هم قدرش را نداشتیم و نفهمیدیم که دوست واقعی و جان جانی کشور ما همین امریکا است. بیست سال در کشور ما حضور داشت و افتخارات بزرگی را ثبت در تاریخ کرد که بی‌سابقه بوده و است. صلحی به ما آورده بود با طعم انتحاری و عطر تریاک.
راستش اگر بخواهیم منصف باشیم، آمریکا یک استعداد ذاتی دارد: هر جا پا بگذارد، آنجا یا میدان صلح‌جنگی می‌شود یا مزرعه دوای شفابخش مواد مخدر یا تریاک.
اعتراف خبرنگار امریکایی به سود امریکا از تریاک افغانستان
ست هارپ، یک روزنامه‌نگار امریکایی که از فیض واقعیت گفتن محروم است، در گفتگو با شبکه «Democracy Now» اظهار داشت که برخلاف روایت رسمی غرب، این دولت دست‌نشانده امریکا در افغانستان بود که در دو دهه گذشته بزرگ‌ترین عامل گسترش تولید مواد مخدر در این کشور محسوب می‌شد.
چه دولت دست‌نشانده‌ای؟ خودت مگر رفیق با مرام و با معرفت نداری که اینگونه سخن‌میزنی؟ رفاقت غنی و ترامپ بی‌مثال بود و با توجه به خدمات ترامپ، غنی با معرفت بود و در مقابل هر کاری، می‌گفت: چشم!
این روزنامه‌نگار گفت: افسانه مبارزه با مواد مخدر از سوی امریکا، دروغی بود به بزرگی مجسمه آزادی! او دقت نکرده، چون اگر دقت کنید، خود مجسمه آزادی هم در دستش مشعل دارد و با توجه به دوای شفابخش تریاک، آتش مشعل بیشتر به کار دود کردن تریاک می‌آید و این تبلیغ خوبیست.
دنیا پیشرفت کرده و خصوصا امریکا که ناجی حقوق تریاک است، اگر روزی شود و در مریخ پایگاه بزند، بدون شک هنوز خاک مریخ گرم نشده، تبلیغ می‌کنند: تریاک مریخی، با کیفیت صد در صد ارگانیک، محصول دموکراسی فضایی!
به‌هر حال ما در تولید تریاک در جهان اول بودیم، چون رفیق با مرامی چون امریکا را با خود داشتیم که هم فضا را مهیا می‌کرد، هم در تولید کمک می‌نمود و هم در انتقال آن به سراسر دنیا، همکاری اول را داشت.
پس لازم است که اظهار پشیمانی و ندامت کنیم و هزاران حیف را مثل نان و پیاز بخوریم که چنین دوست و چنین شخصیت‌هایی را از دست داده‌ایم. امریکا با ما مردم خوبی کرد، ولی ما قدرش را ندانستیم و بیگناه، متهم‌اش کردیم. او برای ما آزادی با طعم جنگ و با عطر تریاک داد، ولی حیف حیف…
احمدی
