ریچارد بنت در روز پنج شنبه (10حوت)، در پنجاه وپنجمین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنیو گزارشش را از وضعیت افغانستان ارایه کرد. بنت وضعیت را وخیم و چشم انداز آینده ی حقوق بشر در افغانستان تحت اداره ی طالبان را تاریک معرفی نمود. بخشی از گزارش های گزارشگر سازمان ملل منطبق به واقعیت بود و قسمت های عمده ی آن، متاسفانه منافع مردم افغانستان را در بر نداشت.
به دلیل اینکه مردم افغانستان با بحران های عمیق و گسترده دست وپنجه نرم می کنند و تنها امید شان نیز سازمان ملل و کمیسیون ها و شوراهای این سازمان است، زمانی که منافع آنها از سوی سازمان ملل متحد و یا بعضی از گزارشگران و ماموران آن، نادیده گرفته می شود، پرسشهای عمیق و نگران کننده ی ایجاد می گردد. پرسش های مانند اینکه رفتار سازمان ملل متحد و گزارشگران و مامورین این سازمان در افغانستان چگونه است؟ گزارشها و تصمیم های سازمان ملل تحت سیاست ها و در راستای منافع کدام کشورها صورت می گیرد؟
در این نوشته تلاش می گردد تا به این دسته از پرسشها، پاسخهای منطقی و مقنع ارایه گردد.
سیاست های غرب و آمریکا در قبال افغانستان
در یک «ارزیابی خالص»، می توان به این نتیجه رسید که پس از جنگ جهانی دوم، ورود آمریکا به صحنه ی بین الملل تقریبا به صورت کامل فاجعه بار بوده است. از جنگ ویتنام در تاسال 1950 گرفته تا بیش از 4 دهه جنگ سرد و سپس راه اندازی جنگ جهانی علیه تروریسم توسط آمریکا، پیوسته جهان و انسان را بی دلیل و بی نتیجه تباه کرده اند. از جنگ ویتنام گرفته تا جنگ های دو دهه ی گذشته که آمریکا در خاورمیانه راه اندازی نموده اند، این کشور پیوسته شکست های افتضاح آمیز را متحمل گردیده است.
متاسفانه شکست های پی در پی آمریکا، باعث گردیده است که مدیران پنتاگون و رهبران کاخ سفید، سیاست زمین سوخته در قبال کشورها را در پیش گیرند. از وضعیتی که در عراق و کشورهای عربی به بار آورده است تا بحران گسترده و انسان سوز در افغانستان جملگی محصول سیاست های زمین سوخته ی آمریکاست که در انتقام از شکست های افتضاح به صورت استراتژیک روی دست گرفته است.
جنگ فرسایشی آمریکا در افغانستان که منجر به شکست افتضاح آمیز و بی اعتباری این کشور در پیش همه ی دوستان و متحدانش گردید، رهبران کاخ سفید را بیش از همیشه زخمی و روان رنجور نموده اند. به همین دلیل آنها در تلاش است تا از هر طریقی طالبان را که رقیبان برنده ی آمریکا محسوب می گردد، زمین گیر نماید. از همین رو عنقریب به سه سال است که دولت آمریکا با تحریم و ایجاد سازوکار فشارهای سیاسی و دیپلماتیک در تلاش اند تا طالبان را مطیع سازند.
واقعیت های گزارش ریچارد بنت
حقوق زنان و حقوق اقلیت ها بدون تردید، در افغانستان زیر اداره ی طالبان پیوسته نقض می گردد. وخامت و تضییع حقوق زنان و اقلیت ها را ریچارد بنت نیز در گزارشش گنجانیده اند. بنابراین این بخش از گزارش بنت بدون تردید واقعیت دارد. واقعیتی که متاسفانه همه واقفند و مردم افغانستان از آوایل تسلط طالبان بر افغانستان، خواستار تامین حقوق زنان و حقوق اقلیت ها توسط آنها بوده اند. ولی متاسفانه تا اکنون طالبان به این خواست مشروع مردم افغانستان پاسخ مقنع و منطقی نداده است.
عوامل تاثیر گزار بر گزارش ریچارد بنت
رفتار سازمان ملل متحد در قبال افغانستان به گونه ی غیر قابل توصیف از مدار اهداف اصلی این سازمان خارج است. موضع گیری ها و همچنان واکنش های مقامات ملل متحد در قبال وضعیت اسف بار افغانستان، طوری است که گویا سازمان ملل متحد نماینده کشورهای غربی و آمریکاست که در جهت تامین اهداف آنها فعالیت می کند. از سیاسی کردن قضیه ی افغانستان گرفته تا وضع تحریم ها و محدودیت ها و بهانه گیری ها که متاسفانه جز ویرانی زندگی روز مره افغانها تا اکنون هیچ نتیجه ی نداشته و دیده نشده است.
با توجه به توضیحات بالا، با اطمینان کامل می توان گفت که گزارش ریچارد بنت، تحت تاثیر سیاست ها و دخالت های پیدا و پنهان کشورهای غربی و به ویژه آمریکا تهیه گردیده است. زیرا سازمان ملل متحد، مانند کشورهای غربی و آمریکا، با ایجاد سازوکار فشار بر طالبان با آنکه مردم افغانستان در قحطی و گرسنگی عمیق به سر می برند، به دنبال اهداف و برنامه ی خودشان استند.
مسلم اخلاقی
