هشتم مارچ را به روز جهانی زن مسمی کرده‌اند. روزی که بیان کنند زنان نیز حق زندگی دارند، حق کار دارند و حق مشارکت در امورات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ورزشی را دارند. آنانی که این روز را گرامی می‌دارند، ادعا می‌کنند به حقوق زنان باید توجه شود، با خشونت علیه زنان مبارزه شود، با نابرابری‌های جنسیتی مقابله گردد و این قشر نیرومند دوشادوش مردان باید در جوامع جایگاه و پایگاه خود را داشته باشد. اما آیا چنین است؟
به سرزمینی می‌رویم که سال‌هاست خوش‌روزی‌ها از آن گرفته شده، آسمانش به جای باران، خون گریه می‌کند و ابرهای تیره ظلم و وحشت در فضایش سایه انداخته است. صدها هزار زنی که داغ دیده‌اند. داغ همسر دیده‌اند، داغ برادر دیده‌اند، داغ فرزند تازه متولد شده دیده‌اند و حتا عده‌ای از آنان تمام خانواده خود را به‌یکباره از دست دادند و صدای قهقه شان تبدیل به آه و ناله و گریه و زاری تبدیل شده است. هزاران زنی که دسته‌جمعی قتل‌عام شدند و گلوله‌های ددمنشان و یزیدیان زمان، پیکرهای شانرا دریده و بر زمین انداخته‌اند. زنانی که کودکان تازه به دنیا آمده شان، پیش چشم شان گلو بریده شده و تیرباران شدند.
پس کجا استند مدعیان حقوق زنان و حقوق بشر که چشم شان بر مظلومیت زنان فلسطینی کور و گوش‌های شان کر شده است؟
با چه رویی هشتم مارچ را تجلیل می‌کنند، در حالیکه در فلسطین وحشیانه‌ترین جنایات بر زنان روا داشته می‌شود؟
صهیونیست‌ها روی جنایتکارترین و سفاک‌ترین اشخاص تاریخ را سفید کرده‌اند، ولی از ده‌ها نهاد و کشوری که مدعی حقوق زنان هستند، صدایی بلند نمی‌شود که چرا و به چه جرمی مردم مظلوم فلسطین و مخصوصا زنان این سرزمین قتل‌عام می‌شوند.
زنان در چنگال ابردروغگوی تاریخ
حدود 24 سال قبل امریکا یا «ابردروغگوی تاریخ» به کشورم لشکر کشید و گفت که مدافع دموکراسی، مدافع آزادی زنان و حقوق بشر در افغانستان خواهد بود و چه ساده بودند آنهایی که باور کردند و در مقابل شروران امریکایی سر تعظیم فرود آورده بودند و خوش‌آمد گفتند. در نهایت دیدیم که با حقوق زنان افغان چه کردند و چه خیانت‌هایی را مرتکب شدند.
یکی را فرستادند که در سرک‌هایی کابل بگردد و به‌نام دفاع از حقوق زنان، برهنگی را ترویج کند و هزاران مثل او را شامل این پروژه کرده بودند. دیگری را فرستادند تا فمینیسم را نهادینه نماید، ولی حتا فمینیسم نه، بلکه بدتر از آن بود و حیثیت و وقار و عزت زن را زیر سوال بردند.
در کرسی‌های سیاسی نیز عده‌ای را بر گرده‌های مردم سوار کردند تا مدافع حقوق زنان باشند، ولی در کنار رذایل اخلاقی، میلیون‌ها دالر را حیف و میل کردند، برای خود قصر و بارگاه در امریکا و اروپا ساختند، پشت تربیون شبکه‌های تلویزیونی و کنفرانس‌های جهانی گلو پاره میکردند که از حقوق زنان افغان دفاع می‌کنند، در حالیکه خودشان هم بدترین خیانت را نه تنها برای زنان، بلکه در حق خود انجام دادند.
اشک تمساح
همان چهره‌ها هنوز سیر نشده، هنوز برای زنان افغان اشک تمساح میریزند و در کنفرانس‌های مختلف از وضعیت بد زنان در افغانستان سخن میگویند. قبول می‌کنم که امروز مشکلاتی وجود دارد و حقوق زنان نقض می‌شود، ولی آیا آن دورانی که نظام جمهوریت برپا بود، آیا زنان حقوق داشتند؟ جایگاه سیاسی داشتند؟ خشونت علیه زنان وجود نداشت؟ تمام حق و حقوق شان تامین شده بود؟
نخیر! همین مشکلاتی که امروز سد راه زنان افغان وجود دارد، بدتر از آن در زمان نظام جمهوریت وجود داشت و افغانستان به‌عنوان یکی از کشورهایی شناخته می‌شد که خشونت علیه زنان در آن به اوج خود رسیده بود.
من به آینده امید دارم. به زنان فلسطینی که قهرمانانه در میدان ایستادند و صبر زینبی کردند. آنروز دور نیست که کاخ ظلم را بر سر یزیدیان اسرائیلی خراب کنند و غصه‌ها و اشک‌های شان تبدیل به لبخند شود. در افغانستان عزیز ما نیز مکاتب باز خواهد شد، زنان اجازه کار خواهند یافت و آینده با حضور زنان و دختران این سرزمین ساخته خواهد شد. من برای دفاع از حقوق زنان سرزمین خودم، صدا هستم و صدا خواهم بود.
برای دفاع از حقوق زنان فلسطینی همصدا خواهم بود، ولی به صدایی لبیک نمی‌گویم که بر علیه ارزش‌های دینی و ملی ماست، بر علیه عزت و وقار و جایگاه زنان بوده و نقاب دروغین دفاع از حقوق زنان به چهره کرده است.
#InternationalWomensDay
#IWD2025
معصومه احمدی
