خدمات امریکا به افغانها و افغانستان
همهمه امضای پیمان امنیتی کابل با واشنگتن را احتمالا اکثریت به‌یاد دارند که حامد کرزی، رئیس جمهور آنوقت از امضای آن خودداری کرد و به صراحت گفت که این پیمان به ضرر افغانستان است. در همین حالت امریکایی‌های اجیران داخلی خود را در نهادهای مختلف از جمله مجلس سنا وادار به سر و صدا کرد و همان بود که شماری از سناتوران با انتقاد از کرزی، اعلام کردند که اگر رییس جمهورکرزی پیمان امنیتی کابل و واشنگتن را امضاء نکند، این کار وی یک خیانت خواهد بود.
این نکته را خیلی خوب به‌یاد دارم، چون آنزمان تازه می‌خواستم فعالیت‌های رسانه‌ای خود را آغاز کنم و به‌طور دقیق اخبار سیاسی را رصد و دنبال می‌کردم. با تمام انتقادهایی که از کرزی شد، ولی وی مصرانه بر موضع خود ایستاد و تا آخرین روز از ریاست جمهوری خود، تن به خواسته‌های امریکا و اجیران داخلی‌اش نداد.
حتا آنزمان به‌یاد دارم که در یکی از جلسه‌های لویه جرگه، امریکا دست به دامن مرحوم مجددی شده بود، ولی با وجود قسم و قرآن و تهدید به هجرت کردن از سوی مجددی، کرزی حاضر نشد این پیمان نامه را امضا نماید.
زمانیکه انتخابات ریاست جمهوری برگزار شد و بعد از کش و گیرها، سرانجام حکومت وحدت ملی به میان آمد، اشرف غنی در دومین روز ریاست جمهوری خود، پیمان امنیتی کابل – واشنگتن را امضا کرد. در اکثریت بندهای این پیمان آمده بود که نیروهای خارجی و امریکا از نیروهای افغان در بخش های مختلف حمایت میکند و در کنار افغانستان باقی میمانند و اینها جزئی از خدمات امریکا به افغانها به حساب می آمد.
این در حالی بود که از سال 2001 زمانیکه امریکا به بهانه مبارزه با تروریسم به افغانستان لشکرکشی کرد، تا زمان امضای پیمان امنیتی، نه تنها تروریسم از بین نرفت، بلکه رشد فزاینده‌ای هم داشت و با پول و بودجه امریکا و با مربی‌گری نظامیان پاکستانی، تروریستان زیادی برای هدف قرار دادن منافع ملی افغانستان تجهیز و تربیت شدند.
پس از امضای پیمان امنیتی، وضعیت به جای اینکه بهبود پیدا کند و امنیت در کشور بهتر شود، وارونه عمل کرد و امنیت به شدت خراب و گروه های تروریستی همچنان به فعالیت‌های تروریستی خود ادامه دادند و هرازگاهی بیشتر و بیشتر هم می‌شد.
در واقع پیمان امنیتی کابل با واشنگتن یک ننگ تاریخی بود که کرزی مرتکب نشد، ولی غنی چون انتخاب شده خود امریکا بود، در نهایت بردگی و اجیری، آن پیمان را امضا کرد که برای امریکا به اندازه یک کاغذ سفید هم ارزشی نداشت و فقط از طریق آن خواست ماموریت یا حضور خود را در افغانستان تمدید کند و تا سال 2024 بتواند در این جغرافیا باقی بماند.
خدمات امریکا به افغانها به کام ایالات متحده
امریکا میخواست با استراتژی ناامن‌سازی منطقه، کشورهای مثل روسیه، ایران و چین را هدف قرار دهد و آنها را تضعیف نماید و برنامه بزرگی در این بخش چیده بود، ولی در نهایت در مقابل طالبانی که امکانات جنگی شان در برابر تجهیزات جنگی نیروهای خارجی یک درصد هم نبود، شکست خوردند و مجبور به فرار شدند .
واقعیت همین بوده و است که خدمات امریکا به افغانها در طول دو دهه حضورش در افغانستان، کشتار مردم ملکی، تقویت تروریسم، از بین بردن منابع اقتصادی، تاراج معادن، فلج نگهداشتن افغانستان و… بوده و دنیا دید امریکا با افغانستانِ چه کرد. جدایی از اینکه امریکا در افغانستان شکست خورد، در کشورهای دیگر جهان از امریکای لاتین گرفته تا شرق آسیا و عراق و اوکراین و ویتنام و خیلی از کشورهای دیگر، امریکا آنها را همین طور سربزنگاه رها کرده و عاقبت آنها برایش اهمیتی نداشته است.
برای امریکا سه چیز مهم بود که منافع امریکا، منافع امریکا و منافع امریکا بوده است و خارج از آن هیچ چیزی و یا منافع هیچ کشوری برایش اهمیتی نداشته اشت. چنانچه در متن حاضر، پیمان امنیتی کابل – واشنگتن مورد بحث قرار گرفت، گوشه‌ای از خیانت امریکا بوده که در حق افغانها و افغانستان روا داشت و خدمات کاخ سفید برای این کشور و شهروندان آن بوده است.
الیاس احمدی
