هفتم اکتوبر، در حافظه‌ی تاریخی ملت‌های دردمند، تنها یک تاریخ نیست؛ نماد دو آغاز بزرگ است. روزی که آتش جنگ امریکا بر سر افغانستان فرود آمد و روزی که شعله‌ی مقاومت از غزه برخاست. یکی، شروع اشغال بود و دیگری، آغاز بیداری. بیست‌وچهار سال پیش در چنین روزی، امریکا به بهانه‌ی مبارزه با تروریزم، خاک افغانستان را اشغال کرد و بیست سال، زخم بر پیکر این سرزمین زد. هزاران کودک و پیر و جوان قربانی شدند، شهرها ویران گردید و امیدها به تاراج رفت. اما در پایان، همان قدرت بزرگ، در نیمه‌شب و با چهره‌ای شرمنده، از میدان هوایی کابل گریخت.
در سوی دیگر جهان، در هفتم اکتوبر سال ۲۰۲۳، حماس با عملیات برق‌آسایی به نام «طوفان‌الاقصی»، هیمنه‌ی رژیمی را درهم شکست که بیش از هفتاد‌وپنج سال بر مردم فلسطین شمشیر کشیده بود. صدای انفجارها در غزه، پژواک فریاد همان مردمی بود که سال‌ها در زیر بمباردمان، اشک‌شان را پنهان کرده بودند. در آن روز، جهان دوباره متوجه شد که اشغال دوام ندارد و ملت‌ها هرچند مظلوم، ولی شکست‌ناپذیر اند.
این مقاله می‌خواهد به این پرسش‌ها پاسخ دهد که آیا تاریخ در حال تکرار شدن است؟ آیا همان‌گونه که امریکا در افغانستان فروریخت، رژیم صهیونیستی نیز در فلسطین به زانو خواهد افتاد؟
از اشغال تا رسوایی؛ پایان افسانه‌ی قدرت امریکا
وقتی امریکا به تاریخ هفتم اکتوبر ۲۰۰۱ بر کابل حمله کرد، جهان گمان می‌برد که این کشور تا قرن‌ها بر منطقه حکم‌فرما خواهد بود. هزاران عسکر، صدها طیاره، و میلیون‌ها دالر برای ساختن «دموکراسی امریکایی» سرازیر شد. اما واقعیت چیز دیگری بود. در پسِ شعارهای زیبا، منافع نفت، مسیرهای ژئواستراتیژیک و عطش قدرت پنهان بود. واشنگتن نه برای آزادی مردم افغانستان، بلکه برای مهار رقبای جهانی‌اش آمده بود.
دو دهه بعد، همان قدرتِ مطلق، در برابر طالبان که با پای برهنه در کوه‌ها و دره‌ها میجنگیدند، شکست خورد. شکست امریکا در افغانستان نه تنها پایان یک جنگ، بلکه سقوط یک افسانه بود: افسانه‌ی شکست‌ناپذیری غرب. امروز وقتی از بازپس‌گیری بگرام سخن می‌گویند، تنها پژواکی از خشم و حسرت است. امریکا، دیگر توان اشغال ندارد؛ فقط از دور تهدید میکند تا شاید فراموش نگردد.
از طوفان الاقصی تا لرزش تل‌آویو؛ آغاز پایان اسرائیل
عملیات «طوفان‌الاقصی» فقط یک نبرد نظامی نبود، بلکه یک زلزله‌ی روانی و سیاسی برای رژیم صهیونیستی بود. اسرائیل، که خود را شکست‌ناپذیر می‌دانست، در یک روز، چنان ضربه‌ای خورد که تا امروز از شوک آن بیرون نشده است. این عملیات، دیوار آهنین امنیت اسرائیل را فرو ریخت و نشان داد که فلسطین هنوز زنده است، و هنوز امید دارد.
جهان، دوباره نام غزه را شنید؛ رسانه‌ها، دانشگاه‌ها، خیابان‌های اروپا و آسیا پر از شعارهای «Free Palestine» شد. وجدان بشریت بیدار گردید. همان‌گونه که جنگ افغانستان، چهره‌ی دروغین دموکراسی امریکایی را افشا کرد، طوفان‌الاقصی نیز نقاب از چهره‌ی خون‌آلود صهیونیسم برداشت. امروز اسرائیل با همه‌ی بمب‌ها و حمایت‌های غرب، در میدان حقیقت، شکست خورده است. این رژیم دیگر فقط برای زنده ماندن تلاش میکند، نه برای پیروزی.
دو اشغالگر، یک سرنوشت
میان واشنگتن و تل‌آویو، شباهت‌های ژرفی نهفته است. هر دو خود را ناجی بشریت می‌دانند، اما در واقع، ویرانگر ملت‌ها اند. هر دو با ادعای «امنیت جهانی» به خانه‌ی دیگران تاخته‌اند، اما خودشان از ناامنی درونی می‌لرزند. همان‌گونه که امریکا با هزاران عسکر و تکنالوژی پیشرفته در کوه‌های هندوکش گیر ماند، اسرائیل نیز در کوچه‌های تنگ غزه، از سایه‌ی مقاومت می‌ترسد.
امروز امریکا با تهدید به بازگشت به بگرام، تلاش میکند شکست خود را پنهان کند؛ و اسرائیل با تهدید به نابودی حماس، می‌خواهد چهره‌ی شکست را بپوشاند. اما هردو در مرحله‌ی فروپاشی اند. وعده‌های‌شان، همانند گلوله‌های بی‌جان در تفنگ زنگ‌زده است. ملت‌ها دیگر از تهدیدهای آنان نمی‌هراسند؛ زیرا فهمیده‌اند که امپراتوری‌ها نیز می‌میرند، درست همان‌گونه که ظلم می‌میرد.
هفتم اکتوبر؛ تلاقی رنج و رهایی
هفتم اکتوبر، تقویم دو ملت مظلوم را به هم پیوند می‌دهد؛ یکی در شرق، دیگری در غرب آسیا. افغانستان و فلسطین، دو نام که در حافظه‌ی جهانی، با درد، اشغال و مقاومت گره خورده‌اند. اما در ورای این شباهت، یک حقیقت روشن نهفته است.افغانها و فلسطینیها با مقاومت و مجاهدت، دوران سلطه‌گرها و ظالمان را به پایان برده اند و امپراطوری های دروغین فرو ریخته است.
وقتی امریکا در کابل سقوط کرد، نشانه‌ی فروپاشی نظم تک‌قطبی بود. و حالا که اسرائیل در غزه می‌لرزد، جهان شاهد پایان مشروعیت رژیم‌های اشغالگر است. از کوه‌های پغمان تا دیوارهای ناصره، یک پیام واحد طنین‌انداز است: ملت‌ها، اگر ایستادند، قدرت‌های بزرگ فرو خواهند ریخت.
خلاصه کلام اینکه از هفتم اکتوبر ۲۰۰۱ تا هفتم اکتوبر ۲۰۲۳، بیست‌ودو سال فاصله است، اما یک پیام مشترک دارد: اشغال، هرچند طولانی، پایان دارد. امریکا در افغانستان باخت، چون در برابر اراده‌ی یک ملت ایستاد. اسرائیل نیز در فلسطین خواهد باخت، چون در برابر ایمان یک ملت ایستاده است.
امروز، جهان از کابل تا غزه، شاهد تغییر فصل تاریخ است؛ فصلی که در آن، دیگر توپ و طیاره تعیین‌کننده نیست، بلکه ایمان، ایستادگی و عدالت است. هفتم اکتوبر، روزی است که دو اشغالگر، در دو نقطه‌ی جهان، به یک حقیقت رسیدند: قدرت بدون عدالت، همیشه محکوم به شکست است.
عایشه ببرک خیل
