اُفتِ وطن‌دوستی رهبران فراری
خروج نیروهای امریکایی و ناتو در سال 2021 سبب شد که نظام جمهوریت در افغانستان سقوط کند و در این بین شماری از رهبران سیاسی نیز کشور را به‌مقصد کشورهای مختلف خارجی ترک نمایند. در مدت دو و نیم سال حاکمیت طالبان در افغانستان، بارها و بارها این چهره‌های سیاسی (فراری) فرار خود را توجیه کردند. عده‌ای امریکا را مقصر سقوط نظام خواندند و در عین حال از امریکا درخواست کمک کردند.
به‌طور مثال عبدالرشید دوستم در حالیکه در زمان جمهوریت ادعا داشت که می‌تواند در کمتر از سه ماه، طالبان را از کشور بیرون کند، قبل از سقوط کابل، پا به‌فرار گذاشت و پس از آن گفت: در برابر طالبان به حمایت امریکا نیاز دارد و راهکاری جز استفاده و توسل به زور در برابر حاکمیت طالبان وجود ندارد. وی مدعی شده است: اگر حمایت امریکا را به دست آوردم و به طالبان درس ندادم، نامم دوستم نیست.
در آستانه سال نو میلادی 2024، این چهره‌ها پیام‌های تبریکی جالبی داشتند و می‌شد از آن اینطوری برداشت کرد: تجلیل از این سال حرام است، چون ما در قدرت سیاسی افغانستان حضور نداریم، یا خیلی ناجوان هستید ترامپ و بایدن و… که در کاخ‌سفید سال نو تجلیل می‌کنید، ولی ما کاخ‌ها و قصرهای خود را از دست دادیم و یا هم اگر از ما حمایت نکنید، ما این سال نو را به‌رسمیت نمی‌شناسیم.
چرا وطن‌دوستی رهبران فراری اُفت کرد؟
یک برداشتی که از وضعیت فعلی رهبران فراری می‌توان داشت، اینست که تبعید برای شان خیلی خوب است، پارتی می‌روند، محافل برگزار می‌کنند و از همه مهم‌تر از لاف و پُف کردن نمانده و هزاران دلیل دیگر که این تبعید را خوشایند کرده، اما دور از این موارد زمانیکه این اشخاص در افغانستان قدرت را در اختیار داشتند، حکومت می‌کردند و یا در حکومت شریک بودند و تصامیم اتحاذ می‌کردند، کدام کاری را انجام دادند که منافع ملی را ارجحیت داده باشند؟
وقتی از اُفت وطن‌دوستی رهبران فراری سخن بهمیان می‌آید، شوربختانه در کارنامه اکثریت این چهره‌ها هیچ حسی نسبت به وطن وجود نداشته و همواره منافع شخصی و منافع کشورهای بیرونی را بر منافع ملی مقدم شمرده‌اند. امروز که در قدرت سیاسی شریک نیستند، قصر و صدها هزار جریب زمین غصبی شان از دست رفته، به‌طبل جنگ می‌زنند و از این و آن طلب کمک می‌کنند، در حالیکه اگر قدرت و زوری می‌داشتند، همان ابتدا ثابت می کردند و حتا اگر به فکر مردم می‌بودند، از افغانستان فرار نمی‌کردند و در کنار مردم خود می‌ماندند و برای حقوق شان مبارزه می‌نمودند.
دلایل بی‌تابی رهبران فراری
از عمده دلایل بی‌تابی رهبران فراری و کوفتن به طبل، زنده کردن میلیون‌ها دالر سرمایه‌ای است که در افغانستان باقی مانده، در غیر آن هیچ هدفی دیگری ندارند، مگر اینکه خارجی‌ها از آنها به‌عنوان ابزار اهداف خود استفاده نمایند که این مورد هم بعید است، چون همه کشورها صراحتا اعلام کرده از مقاومت در برابر طالبان حمایت نمی‌کنند.
دهه هفتاد یک فرصت بود، ولی قدرت‌طلبی همین رهبران سبب شد که جنگ داخلی در بگیرد و همین طور دو دهه جمهوریت هم فرصت بود، ولی همین چهره‌ها با در اختیار داشتن قسمتی از جغرافیای افغانستان، برای خود ثروت جمع کردند و برای خارجی‌ها نوکری، و وطن‌دوستیِ در این بین وجود نداشت. طلب کمک از امریکایی که بدترین خیانت را در حق افغانستان کرد، جز نوکری و بردگی، چیز دیگری را ثابت نمی‌کند.
الیاس احمدی
